Ամբողջ Արժանթինը քառասուն օրէ սուգի մէջ է։

Եւ ինչո՞ւ… չե՛մ ուզեր հարցնել։

Չեմ ուզեր իսկ գիտնալ, թէ ի՞նչ պատճաով գնաց մեր Արմանտօն։

Այդ ի՞նչն էր, որ այդքան կանուխ առաւ-տարաւ Կեդրոնական Վարչութեան անդամ մեր Արմանտօն:

Չեմ ուզեր, որովհետեւ գիտեմ, թէ այդ մէկը ինծի բան պիտի չըսէ:

Չեմ ուզեր, որովհետեւ գիտեմ, թէ այդ մէկը ցաւս ոչինչով պիտի մեղմացնէ:

Չեմ ուզեր, որովհետեւ ի՛նչ ալ ըսէք Արմանտոյի մը կորուստին մասին, ինծի ոչինչ կրնաք ըսել:

Դեռ ե՞րբ էր: Արդեօք Գառնիկի մեկնումի՞ն էր, թէ Պատրիկի՞, թէ Մաստըրի՞։

Ըսի ու բարձրաձա՛յն ըսի, բացագանչեցի. վերը մէկը հաշիւները կորսնցուցած է:

Վերը մէկը տոմարները ամբողջ խառնած է:

Անաստուած մը «ամենաբարին» կոչուած Աստուծոյ հրահանգներուն հետ խիստ անտարբեր վերաբերած է:

Այլապէս, ի՞նչպէս բացատրեմ եղբօրս Արմանտոյին մեկնումը:

Ի՞նչպէս բացատրեմ այդ միշտ ժպտերե՛ս, միշտ մեծահոգի, միշտ ազնիւ, ազնուական ՏԻՊԱՐ ՄԱՐԴ ՈՒ Հ.Մ.Ը.Մ.ական Արմանտոյին այսքան կանուխ մեկնումը:

Ի՞նչպէս բացատրեմ մեկնումը մարդու մը, որուն եթէ անգամ մը հանդիպիս, կեանք մը ամբողջ չես կրնար չյիշել:

Բայց արդեօք Արմանտօն կը մեռնի՞ եղեր…

Իր ԼԱՅՆ ԺՊԻՏՈՎ, անմիջական շրջապատին կեանք, կորով ու պայքարի ոգի՛ ներշնչող Արմանտօն կեանքէն կը հրաժարի՞ եղեր:

Շատերու համար, որոնք մօտէն չեն ճանչցած Արմանտօն, հաւանաբար պարզապէս պահ մը սգան մարդուն կորուստը եւ անցնին:

Շատերու համար, որոնց գիտակցութեան մէջ Արմանտօն պարզապէս հաւատաւոր միութենական եղբայր մըն էր, հաւանաբար իր անմահ հոգիին խաչակնքեն, ծնրադրեն ու անցնին:

Այնուհետեւ անոնց համար, որոնք Արմանտոյին հետ ժողովի սեղան նստած են:

Անոնց համար, որոնք Արմանտոյին հետ սփիւռքահայ երիտասարդութեան թէ արժանթինահայ իրականութեան ցաւոտ հարցերը քննարկած են:

Անոնց համար, որոնք Արմանտոյին հետ կտոր մը հաց կտրած են:

Այս բաժանումին հետ դիւրութեամբ չեն կրնար հաշտուիլ:

Երբե՛ք ալ չեն կրնար հաշտուիլ:

Արմանտօ, հողը թեթեւ գայ վրադ:

Մենք քեզի ու քու նմաններդ պիտի չմոռնա՛նք:

Աստուած քու աննման հոգիդ լուսաւորէ։

Պայքարի եղբայրս, Արմանտօ՛, սիրելիս,

54-ին մեռնիլը մեզի արտօնուած չէ հոգիս:

 

ՍԵՐՈԲ ՍԱՀԱԿԵԱՆ