Հ.Մ.Ը.Մ.ի Յունաստանի շրջանի հիմնադիրներէն եղբ. Լեւոն Գայեան կը ծնի Ատանա, 20-րդ դարու սկիզբը։ Հազիւ 13 տարեկան ան մաս կը կազմէ Հայ Արիներու Միութեան՝ Ատանայի մէջ։

1921-ին, Կիլիկիոյ պարպումին պատճառով, ծնողներուն հետ կ՚անցնի Սուրիա, նախ՝ Հալէպ, Տէր Զօր, Դամասկոս, ապա վերադարձ կրկին հայրենի օճախ՝ Ատանա։ 1922-ին փոխադրութիւն Իզմիր եւ Իզմիրի աղէտէն ետք, հազարաւոր գաղթականներու ճակատագիրին հետ վերջնական կայք Յունաստան, Աթէնք։

Հազիւ ոտք դրած Յունաստանի ափը, եղբ. Լեւոնի առջեւ կը բացուի իր սիրած սկաուտական գործունէութեան լայն դաշտ մը։ Ատանացի քանի մը սկաուտներու հետ 1923-ին կը կազմէ արիներու խումբ մը ու կը դառնայ շեփորահարներու վարիչ, երբ տակաւին Հ.Մ.Ը.Մ.ը չէր հիմնուած Յունաստանի մէջ։ Յաջորդ տարին, եղբ. Լեւոն կը դառնայ Ֆիքսի հայ արիներու խմբապետ, իսկ 1925-ին՝ Հ.Մ.Ը.Մ.ի անդամ, շնորհիւ եղբայր Մկրտիչ Մամուլեանի։ Այսպէսով ան կը դառնայ Հ.Մ.Ը.Մ.ի Ֆիքսի նորակազմ մասնաճիւղի վարչական մինչեւ 1929, երբ կը մեկնի Արժանթին, ուր մինչեւ 1935 կ՚ունենայ Հ.Մ.Ը.Մ.ի սկաուտական եւ վարչական գործունէութիւն։ Այնուհետեւ կը վերադառնայ Աթէնք եւ դարձեալ կը ստանձնէ տեղւոյն սկաուտական խումբերուն պատասխանատուութիւնը։

Երկրորդ Աշխարհամարտը իր աւերը կը գործէ ամէն կողմ։ Շատ մը բաներու հետ կանգ կ՚առնէ նաեւ սկաուտական գործունէութիւնը, վերսկսելու համար 1945-ին, երբ եղբ. Լեւոն Դարձեալ սկաուտական խումբերու կազմակերպման աշխատանքներուն կը լծուի։

1969-ին, Աթէնքի մէջ, հանդիսութեամբ մը կը նշուի սկաուտական իր գործունէութեան յիսնամեայ յոբելեանը։

1955-էն սկսեալ, քսան տարի, եղբ. Լեւոն կ՚ըլլայ Հ.Մ.Ը.Մ.ի Յունաստանի Շրջանային Վարչութեան անդամ եւ ատենապետ։

1980-ին, Հ.Մ.Ը.Մ.ի Յունաստանի ներկայացուցչական Ժողովը ի վարձատրութիւն տարիներու իր անձնուէր ծառայութեան, իրեն կը շնորհէ Հ.Մ.Ը.Մ.ի Յունաստանի պատուակալ նախագահի տիտղոսը։

Հ.Մ.Ը.Մ.ի Կեդրոնական Վարչութիւնը նկատի ունենալով եղբ. Լեւոնի անձը, գործն ու վաստակը, 1978-ին զինք կը պատուէ Հ.Մ.Ը.Մ.ի բարձրագոյն՝ «Արժանեաց» շքանշանով։

Եղբ. Լեւոն շուրջ եօթը տասնամեակ հաւատարմօրէն ու անսակարկ նուիրումով կը ծառայէ իրեն այնքան պաշտելի միութեան՝ Հ.Մ.Ը.Մ.ին ու անոր ճամբով հայ ժողովուրդին։ Սկաուտիզմը կը հանդիսանայ իր ամէնէն սիրած մարզը, որուն միջոցով ան սերունդներ կը դաստիարակէ։ Ան իր ամբողջ կեանքը կ՚ապրի հայութեամբ ու հայութեան տագնապներով՝ զանոնք խտացնելով Հ.Մ.Ը.Մ.ի գաղափարախօսութեան ու անոր առաջադրանքներու դրսեւորման մէջ։ Կը մասնակցի Հ.Մ.Ը.Մ.ի Յունաստանի ներկայացուցչական եւ համա-Հ.Մ.Ը.Մ.ական Պատգամաւորական գրեթէ բոլոր ժողովներուն։

Հակառակ իր յառաջացած տարիքին, ան քաջութիւնը կ՚ունենայ 1994-ին մասնակցելու նաեւ Հայաստանի մէջ կայացած համա-Հ.Մ.Ը.Մ.-ական Ե. բանակումին։ Երեւանի «Ազատութեան», հրապարակի սկաուտական տողանցքին մասնակցելով՝ ան կը հասնի իր կեանքի տարիներու մարզին։

Եղբ. Լեւոն Գայեան կը մահանայ Փետրուար 1995-ին։